Saturday, June 29, 2013

පහනක් වූවෙමි නිවෙන්නට දැවෙනා - (වැඩිහිටි නිවාසයේ මව)




දොඩමළු වූ නෙත් අගට කෙසේ එනවද කදුළු
දරා දුක් ඉහිලුමුත් සොදුරු ලොව රුදුරු වී
ආදරය පසෙකලා නැගෙන දුක් අඳෝනා
තුනී කරලයිද නුඹ සිතේ කකියන රිදුම්,

නෙත් අගින් තොල් අගින් තුන් සිතින්වත් නොමැත
ජයෙන් ජය මිස පතා පුතුන් හට නිරා දුක
ඉර නැගී බැහැලා යන පරවු මල් හැන්දෑවේ
අසා ඉන්නේද නුඹ උලලේනන්ගේ ගී,

එදා නුඹ තුරුලේ ඉද තන පුඩුවේ තොල් ඉළූ
පුතා නැහැ දකින්නට පිටුපායි නුහුරුවට
ඉහිළු දුක් පුතු නමින් සිහිව සිත හඬවාවි
එවන් පුතු හෙට හදයි දරු පැටවු හුරතලට,

කෙසේ සැනසේ ද නුඹ බටිති ගී හඩ අසා
නොවේ එය එක් තැනෙක නුඹේ සිත දුක් විඳින
කෙසේ නවතීද ඔය නෙතු නැගෙන කඳුළු බිඳු
සිත පලා නැගෙන දුක් උණුව ලේ නලියවයි.

ආදරය රුදුරු නැත. ජීවිතය අඳුරු නැත.
පිදුවමුත් ආදරය නොලැබුණිය පෙර පවට
සදු දකින හැන්දෑවේ නුඹ සිතට දුක හැගේ
කිසිවෙකුට නොවේවා මෙවන් ඈ විදින දුක ..........................


තුෂාර විතාරණ



විෂය වස්තුව -
අපි හරක් මස් කන එකට විරැද්ධව සමාජය පාරට බස්සන්න හදන රටක්. ඒත් අපි ව ලෝකයට බිහි කරලා උස් මහත් කරපු අම්මලා විතරක් නෙමෙයි අපි වෙනුවෙන් නොවිදිනා දුක් විදපු තාත්තලා දහස් ගානක් මේ නිමේෂයේ දී ත් වැඩිහිටි නිවාස වල වැලපෙමින් ජීවත් වෙනවා. හරක් කියන්නේ සත්තු. නමුත් අපේ ම අම්මලා තාත්තලා කියන්නේ ඊට එහා ගිය හැගීම් දැනීම් තියෙන ජීවිතයේ සැදෑ සමයේ අසරණකමට මුහුණ දෙන මිනිස්සු. 

අපි ඉපදුන දින සිට සමාජය තේරැම් ගෙන එහි අතරමං නොවී ලෝකය සමග ගණුදෙනු ගොඩනගා ගන්නා තුරැ අප පසුපසින් හිද ජීවිතය කියා දුන්නේ අම්මා සහ තාත්තා. කුඩා කාලයේ අපි නිසා මේ දෙන්නා කොයි තරම් නම් නිදි මරලා ඇත් ද? අපි නොදන්නවා වුණාට අපි රෑ පුරා නිදා ගන්නැතුව කිරි බොන්න ඇති. සෙල්ලම් කරන්න ඇති. ඊළග දවසේ වැඩට යන්න තියෙන තාත්තා බින්දුවක් වත් නැතුව පහුවදා කොයිතරම් බස් වල නිදියලා ඇත් ද?

අපි කුඩා ම කාලේ අම්මා කොයි තරම් පරිස්සමෙන් ද නිදා ගන්නේ අපි යටවෙයි කියලා. අපිට ලෙඩක් දුකක් වුණාම අපි උස්සං කොයිතරම් දුවලා ඇත් ද ? අම්මා ලෙඩ වුණාම කිරි දෙන්න නැති ව කොච්චර හිතින් අඩලා ඇත් ද?

ඒත් වැඩිහිටි නිවාසයේ අද ඉන්න අම්මා ගැන අපි මොනව ද හිතන්නේ. අපිට කිරි පොවපු අම්මා කනවාද බොනවාද  කියලා බලන්නේ කවුද? අපිව ‍ලොකෙන් ම රැකපු තාත්තා අද අනාරක්ෂිත වෙලා. එදා අපේ වීරයා තාත්තා. අද ඒ වීරයාට මොනවද වුණේ. වෙන වෙන අය සහ වෙන වෙන දේවල් අපේ ලෝකයේ වීරයෝ වෙලා. ඒ අහිංසකයින් දැන් අපිට වටින්නෑ.

වැඩිහිටි නිවාස හතු පිපෙන්නා හේ ඇරෙන ලංකාවේ අපි හරක් මරන්න එපා කියලා පනතක් පාර්ලිමේන්තුවට ගේනන යනවා. තවත් වරක් හිතලා බලන්න. අපි මේ ගැන සතුටු වෙනවා ද ? දුක් වෙනවා ද?


එදා නොකී ජන කවි


පැල් කවිය

වැට මොට බඳිනවද අලි පෙරලා            යන්ට
දළු මොට දානවද සත්තුන් හට              කන්ට
අල මොට එරෙනවද මීයන්                හාරන්ට
පැල මොට රකිනවද දෑහම            පියවෙන්ට

කරත්ත කවිය

කුර ගෙවිලා ගොං අඩමානෙට              යන්නේ
පටි ගෙවිලා රෝදෝ බාගෙට               යන්නේ
සඳ ගෙවිලා අඩ සඳනේ                    පායන්නේ
කල් ගෙවිලා අපි තංගල්ලට                යන්නේ


පාරු කවිය

පාරුව පාවෙනා මේ මහ                   ජලකදට
හිතේ දුක කියන්නද මං                   මාළුන්ට
ඉර බැහැ ගිහිං කලියෙන් තව රෑ        වෙන්ට
වරෙං තව එකෙක් වත් එගොඩට        යන්ට

 
තුෂාර විතාරණ

.

Tuesday, June 25, 2013

අදක් නැති අපි කෝම හෙටක් ගැන හිතනවා ..................




මල් වැලක මල් පොට්ටු හීතලට ගුලි වෙලා.
වක ගැහුණු ගං තෙරට මල් සුවඳ ඉහිනවා.
පෙති අතර මල් තුහින සරා සඳ පතනවා.
බිඟු ගුඩඟ රැඳි ගීත දුකක් සේයා කළා.................

මෑත් වුණු උළු අතර දිලෙන තරු පෙනෙනවා.
හිල් ගැහුණු චීත්තෙට පොඩි එවුන් ඇදෙනවා.
පිය නොමැති මුත් මවක් තුරුල්ලට සිටිනවා.
දැනෙන දුක උතුරාන පි‍ටාරෙට ගලනවා .....................

අතීතය පෑල දොර විවර කොට දුවනවා.
වත්මනට ජීවිතය ගැටගසා අදිනවා.
අනාගත පැතුම් පොදි හිත කීරි ගැහෙනවා.
අදක් නැති අපි කෝම හෙටක් ගැන හිතනවා ..................


තුෂාර විතාරණ

Monday, June 24, 2013

මගේ ම චිතකය අද මා පමණයි ..........................







මගේම චිතකය ඇවිලී අළුවෙයි
මගේම දෙනුවන් අභිමුවෙහී
හඬනා තැවෙනා කිසිවකු නෑ
මගේම තනියට අද මා පමණයි.............

ගීතය හුදු ජීවනෝපාය මාර්ගයක් බවට පත් කර ගනිමින් කුමන හෝ පද කිහිපයක් ගලපාලමින් එයට තාලයක් එක් කරමින් බාල බොළඳ ශබ්ද මාධුර්යය පමණක් කැටිකරගත් ගීත රචනා කරන නූතනයේ ගීත රචකයන්ට මල්දෙණිය මහතා අභියෝගයක් කරයි. ඔහු බලාපොරොත්තු සුන් වූ තරුණයකුගේ චිත්ත අභ්‍යන්තරයට ගමන් කරනුයේ එය තම අද්දැකීමක් බවට පත්කරගනිමිනි. දක්ෂ කලාකරුවකුගේ ස්වභාවය මෙය නොවේද? තරුණයාගේ චිත්ත සන්තානය තුළ පොදි බැදි නේක බලාපොරොත්තු වැල්ලේ තැනූ මාලිගා මෙන් සුණු විසුණු වී ගොස් හමාරය. ඔහුට ජීවිතය පවා එපා වී හමාරය. සිත් තුළ බැඳි නේක බලාපොරොත්තු ප‍්‍රාර්ථනාවන් සියල්ල ඔහුට සිහින පමණක්ම වී තිබේ. ඔහු පේ‍්‍රමයෙන් පරාජිතයෙකි. ඔහු ඔහුගේම සිරුර සහිත ගිනි ගෙන දැවෙන චිතකය තම දෙනෙත් ඉදිරියේම දකිමින් වැළපෙයි. තම සිරුර සහිත චිතකය තම දෙනෙත් අභිමුව ගිනිගෙන අළුවී යනු දකින්නට හැකි කිසිවෙක් මෙලොව සිටිත්ද? සිටීනම් ඒ මාර්ගඵල ලාභියෙකි. එහෙත්  පෙරදා දහසක් බලාපොරාත්තු  ගෙන එමින් තම සුරතේ දැවටුන තම පෙම්වතිය හැරයාමෙන්  තනිවු තරුණයා තමන්ගේම චිතකය තම දෙනෙත් ඉදිරියේ දැවී අළුවී යනු බලා හිඳී.  මෙය අමුතුම ප‍්‍රස්තුතයක් තේමා කරගත් ගීතයක් බැව් කීම අමුතුවෙන් නොකිවමනාය. තම චිතකය දැවෙනු බලා හිදින තරුණයා සමීපයේ ඔහුගේ තනියට කිසිවකුත් නැත. ඔහුට සිටින්නේ ඔහුම පමණකි. ඔහුගේ දුක කීමට හෝ ඔහු සමග හඬා වැළපීමට කිසිවකුත් නැත.  විප‍්‍රයෝගයේ දුක්ඛ දෝමනස්සය පද හතරකට කැටි කිරීමට ගේය පද රචකයා දක්ෂ වී තිබේ. නමුත් කිසිම විටක සහෘදයා තුළ කෝපයක් තරහවක් ඇති නොවන අයුරින් පද කැටි කිරීමට හැක්කේ දක්ෂ නිර්මාණකරුවකුට පමණි. මෙකී ලක්ෂණය රැකීමට ගේය පද රචකයා ද දක්ෂ වී තිබේ. දැවී අළුවී යන තමාගේම සිරුර සහිත චිතකය දෙස දෙනෙත් අයාගෙන ප‍්‍රාර්ථනා සුණු විසුණු වී ගිය තරුණයා තනිව ම හුදෙකලාවේ වැලපෙමින් බලා සිටී. මෙය අපූර්වත්වයකින් දකින්නට හැක්කේ වාසනා ගුණයෙන් හිමි දක්ෂ නිර්මාණකරුවකුට පමණි.

සුරංග එස්. විජේසූරිය

සමස්ථය වෙත >>>>>

.

Tuesday, June 18, 2013

''මටම ද ඔය හිනාව"......................






වෙන කාටවත් හිනාවෙන ගමන් වුනත්,
ඇහිපියටත් හොරා යා වුණ ඒ නිල්මිණි දෑස.
එතනින් මුදෝගෙන ඔය හිනාව පිදුවේ මටම ද ?
එකම එක මොහොතකට නෙත ගැටුණ මටම ද ...............?

කොහොම කියන්න ද මට වුණ දේ ගැන,
හිත හීතල වෙලා, මට හිතාගන්න බැරුව ගියා.
හදගැස්ම දෙගුණ තෙගුණ කරපු ඔබෙන්,
අහන්න හිතුනා ''මටම ද ඔය හිනාව"......................

මට මතකයි තාමත් ඒ මුතු පොටේ හිනා පොද,
එක මොහොතකට වුණත් මං බයවුණ තරම.
ඇත්තමයි...ඒ නා දෙතොලේ හිනා කට,
ලස්සනයි ඔය ගෙලේ පැළදූ මුතු පොටට....................

මට සැකයි මටම ද කියලා ඒ හිනාව,
ඒ හින්දමයි මාත් හිනාවුණේ.
ඒත් ......  ඔය ඇසිපිය වසාගෙන ඔබේ නිල්මිණිය,
නැවත මුදනා වෙලේ නුඹ හිටියේ වෙන ලොවක......................


තුෂාර විතාරණ

.

Sunday, June 16, 2013

කවිය නුඔයි බිතු සිතු රූ මාගේ....


නුහුලන දුක
හදවත ඉපදී
නළියයි සිත තුළ
රිදුම් දි දි.....
ඒ දුක අභියස
පන්හිද පණ දී
ලියැවෙයි. පුරවයි.
පත් ඉරු
තීරු පුරා....
කවිය නුඔයි මා
බිතු සිතු රූ මෙන්
සිටියේ එන දුක සැප
සම සමව
බෙදා
ඒ ඔබ දවසක
මා ඇතැරැ ගිය දා
මා මිය යාවී..........


හසිත හර්ෂණ

Saturday, June 15, 2013

උඹ ගිහින් නොවැ මයේ කවි හිතත් උදුරාන .......




හීං සීරුවේ පියාඹන විත්
හිනා වෙනවා උඹ හරි අගේට
මයේ හිත ලෝභ වෙලා උඹෙ හිනා කටට
හිනාව දෝර ගලන ඔය මූණ බලන්න
කෝම නෑවිදිං ඉන්නද මං................

මුදුන් වෙලා හද තරු පිරිවරාන
බලාන ඉන්නවා මං කදුළු පුරෝන
මං කියලා වෙන මොනවා කරන්නද ඒ ඇරෙන්න
උඹ ගිහින් නොවැ මයෙ කවි හිතත් උදුරාන.................

හීත හුළං කෝඩයක් මයෙ වටේ දිගෑදිලා
මවන්න හදනවා උන් හීන ලෝකයක්
ඒවා හිනා ගේන වැඩ, උඹත් නොදන්නවා යෑ ඉතින්
උඹෙං තොර ලෝකයක් මට නැති වග......................

පිච්ච සුවදනං ගලනවා ඉස්පාසුවක් නැතුව
ඇස් ඇරලා බැලුවාම උඹ නෑ......................
නෙත් ඉමේ උඹ නැතුවා තමා මයේ පෙර පවට
හැබැයි හිත් ඉමේ ඉදී උඹ උණුහුමට..........................


                                                                                  තුෂාර විතාරණ



Friday, June 14, 2013

සත් සමුදුරෙන් එහා ගිය ‍පිය ‍සෙනෙහස..........................


















හමා යන මද පවන් අතරින්,
පාව එයි සුවදක් හුරූ.
හීත රෑ නෙත් කවුළු වසමින්,
සොයමි කොහිදැයි ඔබේ රූ.
සවන් පත් ඉඩ ලැබූ සැනෙකින්,
ස්වර සොයයි දෙසවන පිරූ.
නෙත ගැටෙන සැම ඉවත දමමින්,
සොයා එමි මම ඔබේ රූ....................................

කිචි බිචියෙ උඹ ගී ගැයූවට,
නැහැ බටිත්තෝ එහි රසක්.
ඇගේ මුව ගොළුවත රකින විට,
දැනෙනවා මට එහි රසක්.
ඉති පිටින් ගැට පිච්ච පිපුණට,
එතැන නැහැ මට සුසුවදක්.
ගියෝතින් ඇය උන්නු තැනකට,
දැනේ මට හුරු සුසුසවදක්.
හරි අගෙයි දේදුන්න අඹරට,
නැහැ බලන්නට මට හිතක්.
ඇගේ නිල්වන් නිල්මිණිය වට
ඇහිබැමට මට ඇත හිතක්................................

ඇගේ නෙත් නිල් පැහැය දැහැගෙන,
මූදෙ දිය හැඩ වනු එපා.
ඇගේ වත සුදු පැහැය අරගෙන,
පිච්ච මල් පූදිනු එපා.
ඇගේ තොල් රත් පැහැය ලා ගෙන,
නා ගසක් දළු ලනු එපා.
ඇගේ වටකුරු මුහුණේ හැඩ ගෙන,
පුර සදක් පායනු එපා ............................................

තුෂාර විතාරණ


.
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...