යටගියාව පීඩනයක් කොට උගුර හිරකරවන දුක්බරිත බව හොදාකාරව ම දනිමි මම ..........................

ශේෂ වුණු කදුළක් කොපුල් රූරාගෙන

ශ්වේත අංජන නෙතින් අභිනික්මන් කර

රෝස පෑයට පිපුණු කම්මුල් මත

වේලිලා ඉරිතලනු ඇති බව දනිමි මම ...........................

අතොරක් නැති කර්කෂ ගෝෂාව මැද

අයාගත් දෑස් පියන්නට අතහැරී

අනන්තය දකින්නට යත්න දරමින්

කල්පනාබරිත ව සිටින බව දනිමි මම ..........................

ප්‍රේමය සංතර්පනය කොට උනුන් වෙලා

පරිධියේ කොනක පෙම් කෙළින් පෙම්වතුන්

යටගියාව පීඩනයක් කොට උගුර හිරකරවන

දුක්බරිත බව හොදාකාරව ම දනිමි මම ..........................

ලම්භාකාරව පොළවට පතිත වන

වැහි බින්දු ජනිත කරන මූසලකම සහ හීතල

පාළුව උපරිම කොට නොහිම් කණාගටුවක්

මවන බව දනිමි මම දනිමි මම .............................

අතීතයට පණ දී නැවත නැගිටුවා සිට

සුන්දරම සුන්දර දවස් යළිත් උද්දීපනය කොට

ඇස් කොනින් බලා කට කොනින් හිනාවෙන

හෙටක් තනන්නට වෙහෙසෙමි මම .......................

තුෂාර විතාරණ

.

තාම මතකයි ඒ දවස ...............................

නැගුණු හිරු අඹරත මවනු පෙනුණි

කවදාවත් දැක නැති තරම් අමුතුම අමුතු ලස්සන සිතුවම්...................

හිරුට නොදෙවෙනිව ඒ මේ අත දුවන

නිල් හිඩැස් වසන්නට වෙහෙසුණ වළාකුළුත් අමුතුයි ...................

කලා සොළොසක් නැතිව නැගුණු

ගණකළුවරට යටවුණු හද පළුවේ තිබුණ හැඩය ..................

තරු කැටයක්වත් නැතුව තනිවුණ

අහසින් වැටුණු පිණිබින්දුවලත් තිබුණේ සතුටක් ........................

කැළේට පිපිලා හැමදාම හිනාවුණ

කටරොල් මල් වල තිබුණු ඇස් සනසන ලස්සන ................

තාම මතකයි මට ගිණි ගහන අව්වේ

පිච්චි පිච්චි ඉද්දිත් දැනුණු ඇග කිළිපොලන සීතල .....................

වෙන කවදාවත් දැකපු නැති විදිහට

ඔය ඇස් දෙක නිල් පෑයට දිලිසුණු තරම් ..........................

ඒ වෙනකන් දැකලා නැති ලස්සනකට ඔය උවන

මගේ දිහා බලාගෙන උන්නු අපූරුව .............................

තුෂාර විතාරණ

.

අසම්මත විරාමය......................

                                                                                                                                                     

අමතකව ගිය

අතීතය වල්මත්ව

සීත රෑ යමදි

සිහිනෙකින් ළං වෙලා......

ලෝකයට වසන් කර

සීත  වූ මගෙ දෙතොළ් 

උණුසුමෙන් සනසවා

 අර අදියි දුවන්නට හනික........

කතා කළ නිල් දෑස

මගෙ නෙතුළ සඟවලා

හසුව පෙම් සුළඟකට

මගෙ දෙතොළ වියළිලා..........

පැයක වැඩ විරාමය

අතරමග නවතලා

ඔය දෙතොළ කී රහස

රහසින්ම ළං වුණා.........

නෙතුළ සැඟවූ ව දෙය

දුටිමි මා සැක හැරම

ගලන ඒ ආදරය 

විඳ ගතිමි සිත් සේම......

ලෝකයට වසන් කර

වින්ද ඒ හද සිසිල

දෙතොල් මත තියා ඔබ

පැන ගියා පෙර සේම..........

ඔබගෙ හිස් ආදරය

රිදවලා මගෙ කොපුල 

අසම්ම්ත විරාමයම

 සිරකළා සිහිනයක...........

කාංචනා චන්ද්‍රසේකර

.

සීතා නුඹ වෙනුවෙන් ම යුද වදිමි මම....................

මම රාමා නොවන බව දනිමි.
එබැව් මා පිළිගනිමි. එයින් මිදීමට නොවෙහෙසෙමි.
ඒත් සීතා.....................
නුඹ වෙනුවෙන් ම යුද වදිමි. 
මා වෙනුවෙන් නොව නුඹ වෙනුවෙන් ම දුක් විදිමි.

කාලය නම් රුදුරු රාවණා
දඩුමොණරයෙහි ලා නුඹව රැගෙන විත්
දින සති මාස ගෙවිලා 
දෑ වසක් ගතවුණා..................

රජ සැප කුමට ද ? අත් හරිමි එය මම.
සැනසීමක් කොහිද ? නොසැනසුනෙමි මම.
සතුටක් කොහිද ? දුකින් වැලපෙමි මම.
සෙනෙහසක් කොහිද ? එය සොයා එමි මම...............

නැතුවත් දඩුමොණර මට,
හිතට ගෙන ධෛර්‍ය්‍ය,
අසිපතින් ගසා දිය දෙබෑ කොට,
සමුදුර තරණය කරන්නෙමි මම...............

ඉතින් සීතා.....................
නුඹ වෙනුවෙන් ම යුද වදිමි. 
මා වෙනුවෙන් නොව නුඹ වෙනුවෙන් ම දුක් විදිමි.

රාමාට සිටියත් ලක්ෂ්මන
මගේ සහයට නොවේ කිසි දෙන
රාමා වෙනුවෙන් යුද වැදුණු වානර
හමුදාවක් කොහිද තනිව යුද වදින මට.......................

නොනවතිමි. නොපරදිමි. නොසැලෙමි.
කාලය නම් රුදුරු රාවණා පරදා 
තවත් සතියකින් දෙකකින් දිනක
නුඹව ගෙන යමි මගේ රාජ්‍යයට........................

ඔව් සීතා...........................
නුඹ වෙනුවෙන්ම යුද වැදී ජයගත් 
රාමා නොවන මම නුඹව ගෙනයමි
මගේ ම රාජ්‍යය වෙත................................

තුෂාර විතාරණ

.

ඉතින් මට යන්න අවසරයි................

සිහින මාළිගා පැතුම් පොදි බැඳන්

අහස් කුස උස සිනා රැස් කරන්

දුටුව නෙත් සුබ සිහින කැටිකරන්

බැඳුනි දෑඟිලි සිතම සනසමින්......

දිනෙන් දින සති මාස ගෙවුණා

අහස උස මුදු සිනා දැවුණා

මගේ දිවියම අඳුරු කරවා

හොර රහසින්ම ඔබ මට සිනාසුනා.......

හඬා වැටුනෙමි නොරිදවන් මට

වැයුව වන් විය බීරි අලියට

අයැද ඔබ වෙත නමමි දෑතම

යන්න හිමියනි ඔබේ ලොව වෙත.........

වඳන් සඟවා මුසා දෙසුවත්

දෙනෙත් ඔබෙ මට සඟව සිටියත්

කතා කෙරුව ඔය මුදු දෑසමත්

ගෙන හරියි ඔබෙ දෙබිඩි දිවියත්.......

බඳුනු පමණින් රන් හුයෙන් අප

පොතක ලියු මුත් දිවි රකින්නට

නිම කරන්නට දෙබිඩි දිවියම

වෙන්ව යමි මම මගේ ලොව වෙත..........

තුටු සිනා මුදු ලොවට පෙනෙන්නට

තවත් නොහැක මට බවුන් වඩන්නට

ඔබගෙ ලෝකෙ රන් සිනා මැවෙන්නට

පතන්නෙමි මට යන්න අවසර...........

කාංචනා චන්ද්‍රසේකර

උස අතුවල මල් සුවඳ..............

ඈතක යන්නට

 පෙර මා තනිකර

කළ වරදක් 

වටහා දී යනු මැන............

මතකය සිරකර

සිතිවිලි ගොළුකර

නිරයක අද මා 

දුක් විඳිනා යුර................

පාමුල පෑගෙන

මල් පෙත්තක් ලෙස

මා ගැන සිතනා 

අයුරු පෙනේ අද...........

දුන්නා නම් ඔය

හිත වෙන අතකට

සඟවා රිදවුම්

නොදෙනු මැනේ මට..........

උස අතුවල පිපි

සුපිපුණු මල් දැක

මල් පෙත්තක් 

පොඩි කර දැමුවද නුඹ..........

අහිතක් නොසිතමි

කියනු මැනේ මට

තව වගුරන්නට

කඳුළු නැතේ මට............

ඉසුරිකා චූලරත්ත

අළුගෝසු සිතිවිලි.......................

හඬන කිරිකැටි පුතුගෙ කඳුළැලි

සවන රිදවන විටදි නිවසෙදි

ලේ බිඳක් නැති කෘෂව ගිය අඹු

දරණ වෑයම දොවන්නට කිරි................

පොද වැස්සටත් මහ වැස්සටත්

කියා වෙනසක් නොහී තෙමෙනා

දිරා ගිය අතු වහල හැමදෙස

මේඝයන් ගෙන දේය බියකරු...............

නැතය සතුටක් සිත්හි රැඳුනේ

වෙළයි අඟ හිඟ කප්පරක් සේ

ගොරහැඬි නද එන රේඩියො හඬ

දුනිය මට මගෙ සිතට සැනසුම..............

ගෙල සිඳින්නට අළුගෝසුවකු ව

ගෙවන බැව් රන් කාසි පොදි බැඳ

අනේ දැනුනා සිතට සැනසුම

බැඳෙමි අළුගෝසුවා ලෙස මම................

අළුගෝසු තනතුර නැවත පුරප්පාඩු වෙි.

කුසට අහරක් නැතිව ගෙව්වත්

පුතුණි කිරිකැටි කිරට හැඬුවත්

මගේ පණ මට බැරිය කිසිවකු

ගෙල සිඳින්නට ලබනු කහවනු...................

වරද කෙරුමුත් දනන් බෝ දෙන

දිටිමි මම පසුගිය නොබෝ දින

ලැබෙන කහවනු සිහිනයෙන් මම

බලෙන්  හිතට දුනි අළුගෝසුකම..................

අළුගෝසුවා වුවත් මගෙ සිත

පිරී ඇත මනු දමින් ඉතිරෙන

පවට ඇති බිය සඟවාන හැම දින

සිඳින්නට ගෙල නොහැක මා හට...............

පුතුගෙ රන් කිරිකැටි සිනා මුව

රැගෙන දෙයි මට අමා සුවයම

පුතුනි බැහැ මට සිඳින්නට ගෙල

අදින් පසු මම ඔබේ තුරුලට....................

කාංචනා චන්ද්‍රෙස්කර

අහෝ දෙවියනි........................

අහෝ දෙවියනි 

බලනු මැන අද

මෙවන් ලොවකට

 වූ විපාකය...............

බුදුන් වැඩි රට

උතුම් දේශය

අමිල බුදු බණ

 නිතර ඇසෙනා...........

ඔබේ පිහිටම

අයැද මනුයා

තවත් මිනිසෙකු 

ගෙල සිඳින්නේ..........

සරණ කොයිබද

මෙහෙව් මනු ලොව

කිළි පොළා යයි 

රුහිරු දහරා.............

එකෙකු පාගා

එකෙක් නැගෙනා

සියළු      ජනයා

මඩෙහි  එරෙනා...........

කැපිලි කෙටිලිද

පගා මණරම්

සවන් රිදවන 

තරම් ගැරහුම්...........

හිතන්නට ඇත

තවත් කොතරම්

නිරා දුකවත්

වෙයිද සැනසුම්...........

ඉසුරිකා චූලරත්න

 

ලොතරැයිය.....

සති අන්තයේ දිනක

මා නගරයට පිවිස

පුවත්පතක් ගත් පසු

රුපියල් විස්සක්

සුරැකිව තිබූ මා

පසුම්බියෙන්

එළියට අදිනවිට

ලොතරැයිකරු

පාලම උඩ

කෝටියේ දිනුම අද...

කෝටියේ දිනුම අද...

නවීන මෝටර් රථය සමග

නිවෙස් තුනක් .

කෑමොර දෙන

අතර

“මහත්තයට මෙයින්

කොයිකැද ඕනෑ ?”

යදියෙක් ඒ අසල

“පිං සිද්දවෙයි මහත්තයෝ

කීයක් හරි දෙන්න”

මග යන අයගෙන්

යදියි ඔහු.

මා දුනෙමි ඒ රුපියල් විස්ස

“පිං අත්වෙයි මහත්තයෝ

හැදූ වැඩූ දෙමාපියන්ටත්....! ”

හසිත හර්ෂණ

නොයිඳුල් සඳවතියට ඇරයුමක්..................

දෙනෝදහසක් යදින සුසුවඳ

දෙනෝ දහසක් පතන සැනසුම

නන් දෙනා ඔබෙ පතන සිසිලස

මටම විතරක් ලැබෙනු කෙලසද...................

දිනෙන් දින පඬු පොවන නුබ ගැබ

පඬු පොවන තරු එළිය විඳ විඳ

ලොවම සොයනා ඔබේ සිසිලස

නොපතමිය අද සිහිනෙකිඳු මම................

ඉඳුල් වන ඔබෙ පාට දැක දැක

හූල්ලනු මිස නොදැක ඒ වග

සඳේ ඔබගේ ඉඳුල් සිසිලස

සමාවනු එය නොපතමිය මම......................

සඳේ කැළුමන් දුටුව පෙර දින

සිපගතිමි එය වශී විලසින

විඳින බව අන් අයද සිසිලස

කෙලෙස අමතක කරන්නෙම් මම..................

ඈත කඳුකර ගිරි ශිඛර මැද

තනිව හුන් සඳ මෘගයන් මැද

පුර පොහොය දා පමණක්ම වන

මගේ දිවියම අමාවක වුව..................

බෙදන්නට නම් ලොවට කැල්මන්

සිඹින්නට ඇයි කළේ සරදම්

විඳින්නට නම් ඔබේ රුදුකම්

කියනු මැන මට මගේ නොපනත්............

චතුරිකා චන්ද්‍රෙස්කර