ආලෙන් විය මා මුලා.....................

වැටුනත් වැසිබිදු දහසක් පොළොවට

පමණක් වෙයි එය සියුමින් මෙලෙකට

නැත කවදත් යයි වී එය නැත්තට

එලෙසම මා හද උරුමය ඔබහට

දෙනුවන් මාගේ ඇත රතුවී ගොස්

රහසකි හේතුව කල දන මහගොස්

තව නැත කදුලුත් සැම රූටා ගොස්

දනිමී මා අද ඇය මා හැ‍රගොස්

රසයකි විරහව කවි තනනා විට

ඉපදෙයි තරහව සමගින් සෝකය

කරවයි ගරහව හට තම සිතටම

වියෙකෙයි සිනහව එය අත්දුටු විට

බිය දැනේ මට යම්විටක දැනෙනා විටක බව මා මුලා

නමුදු මාසිත සැම විටක තැවෙතී සොවින් විරහව නිසා

අකමැතිය තවමත් මසිත දිවි ගෙවීමට ඔබ නැති නිසා

ඉතිරි කර දුක සමඟ ප්‍රේමය පැනගියා මා හද අරා

විටක මා කලවිටදි මා ලොව අඳුරු මාගේ නෙතු පියා

කරයි නැවතත් මැවුන ඔබෙ රුව එලිය මාලොව සැකෙවිනා

නෙතුපියන් මාගේ එවිට මට බලකරයි නිදියන ලෙසා

එවිට මට හැක දැකීමට ඇය රාත්‍රියෙ සිහිනෙන් පවා

අඩමි තැවෙමී යටිසිතින් මා නොපෙන්වා  ලොව දන හටා

නමුදු කදුලැල් නෙතුපියන් මගෙ පසාරා පැන මතු උනා

මත මගේ කම්මුල් දෙපල කදුලින් ඇදුනි නෙක රූ රටා

ලියා කවිපෙලවල් මෙලෙස මා මකමි ඇදි ඒ රූ රටා

සරින් කිංකිණි මැකෙයි දොම්නස

ලෙසින් වැහිබිඳු ගෙනෙයි සොම්නස 

පෙරකළෙක මා ලැබූ සෙනෙහස

සිහික‍රයි ඒ කිංකිණියෙ ගොස

වික්මල් සුබසිංහ

.