එක් සමයක්......

ඔයාව මුල්ම වතාවට හමුවුණු ඒ දවස් කීපය ආයෙත් ඇදලා ගන්න පුළුවන්නම්... මම මුළු ලෝකෙම දීලා හරි ඒ දේ කරනවා මගේ නංගි... ඒ දවස් වල අපි දෙන්නම පුංචි... ඔයා ගැන හරිම ලෙංගතු හැඟීමක් මගේ හිතේ ඇතිවුණත් ඒක කියාගන්න මම පහුබෑවා... ඔයාගෙ හිතෙත් ඒ වගේ හැඟීමක් තිබුණා කියලත් මට එදා දැනුණා... ඒත් ජීවිතේ අපිව මුණගැස්සුවේ ඒවා හිත්වලම හිරකරගන්න බලපෑම් කරලා... ඒත් අදටත් මම තනියම... තවමත් මගේ හිත ඔයා වෙනුවෙන් හූල්ලනවා... අද අපි දෙතැනක... ඔයා කොහේ ඉන්නවද කියලවත් අද මම දන්නේ නැහැ... ඒත් අතීතේ අපි දෙන්න හිටපු ගම මැදින් යද්දී හමන හුළඟේ හීතල මැදින් ඔයා මා ළඟ හිටියනම් කියලා මට තාමත් හිතෙනවා... ගමේ ගස් කොලන්, වෙල් ඉපනැලි, සුන්දර කැලෑව මැදින් වැටුණු ගුරු පාර හින්දා මට මතක් වෙන සුන්දර හැඟීම් කොයි තරම්ද... ඒත් ඒ එකක්වත් සැබෑවක් නොවෙන හීන විතරක් බව දැනෙද්දී තාමත් කාටත් හොරෙන් මට කඳුළු එනවා... ඒ ඔයා වෙනුවෙන් ඇතිවුණු මුල්ම ආදරේ කඳුළු කියලා මට දැනුණත් අද මම ගොඩක් පරක්කු වැඩි... අසම්පූර්ණ ජීවිත ගමනේ ඔයා නැතුවම අද මම ගොඩක් දුර ඇවිත්... ජීවිතේ කියන්නේ අපි කොයි තරම් උත්සාහ කළත් අපිට අවශ්‍යම දේවල් ගොඩකුත් නොලැබී යන දෙයක් කියලා අද මට තේරෙනවා...ඒ ඇත්ත දරාගන්න අමාරු වුණත්...
 

ජීවිතයේ එක් සුහුඹුල් සමයක
මට ඔබ හමුවූවා
ඔබ මා හමුවූවා

හිරිමල් හැඟුමක් සිත් මල් කළඹා
හොරැහින් එබී බලා
දෙහදට කතා කළා

මුවගින් එක වදනක් හෝ නොමැතිව
අප නෙත් යා කරලා
හැඟුමන් කතා කළා

සිත් සැරසූ ඒ හැඟුමන් අතරේ
හිනැහුණු නෙත් රඳවා
සිහිනෙක රස වින්දා

කඳුලක උණුසුම සැමකල් රන්දා
අප නෙත් මගහැරුණා
ඔබ මා අත්හැරුණා

කාලය මැවු ඒ අදිසි වසන්තය
ගීයක පද සරසා
සැනෙකින් නිමා වුණා

පසු සටහන: මට සමීප අයෙකුගේ ඇත්දැකීමක් මගේ වචනයෙන් හා කවියෙන් ප්‍රකාශ කිරීමකි.


-අසංක ගයාන් අබේසිංහ-