පුබුදමු මිනිසත් බව අපගේ...

මිනිසත් බව වියැකී යාදෝ...
ගුණවත් බව වැළලී යාදෝ...

පහන් සිලක රැඳි සුමුදු එළිය පොද
ලෙස දිලෙනා අපගේ
සොඳුරු මිනිස් බව
රුදුරු වෙසින් එන
ලොව අදහම් හමුවේ...

වියැකී යාදෝ... වැළලී යාදෝ...

පවනක සිසිලස දැවටුණු වදනින්
හදින් බැඳෙනු හැකිවේ
මුව රැඳි අකුටිල සිනහව පුරමින් සෙනෙහස වපුරවමින්
යා කර මිනිසත් බව රැඳි මිතුදම් යදම් ලෙසින් සවියෙන්
බැඳ ලා ලිය යුතු වේ...

සියුමැලි සුන්දර රසයන් විඳිනට
බාධක පිරි දිවියේ
ඉසිඹුවකින් තොර මිනිස් සිතට අප
හුරු කර ලිය යුතු වේ...

කණ කැස්බෑවෙකු දකීද අහසක්
සිදුරින් විය මෙලොවේ
ඒ ලෙස පෙර පිනකින් ලද දිවියේ
මිනිසත් ගුණ වඩවා
අප ලද දිවියේ සුවඳ විහිදුවමු

මිනිසත් බව පුබුදා...
ගුණවත් බව වඩවා...
 

අසංක ගයාන් අබේසිංහ